Przygotowuje się do pisania książki w baśniowej konwencji, więc chciałabym ją przećwiczyć i przy okazji Was nieco rozluźnić, rozbawić, postraszyć…
Nawet nie wiecie, z jak wielką przyjemnością to pisałam! Mam nadzieję, że chociaż ją poczujecie… Czytaj dalej
Taiki <3
Usagi, po sprawdzeniu stanu zdrowia klaczy i młodego źrebaka, wróciła do swojego pokoju na piętrze, gdzie czekał na nią nowy domownik, który zdążył się rozgościć na jej łóżku. Sprawiał wrażenie, jakby był podekscytowany i zniecierpliwiony. Podeszła do niego i dała do powąchania świeżutką marchewkę, jaką od razu zaczął smakować. Zabawnie wyglądał, gdy położył sobie łapki na ręku dziewczyny i poruszał noskiem, jedząc pyszne warzywo. Wpatrywał się w nią tymi swoimi maleńkimi oczkami z ciekawością, zainteresowaniem. Tsukino wyszczerzyła się szeroko, drapiąc go za uchem. Po chwili wzięła zwierzaka w ramiona i położyła się na miękkiej pościeli. Pupil zaczął się wiercić, nawet wyswobodził z jej uścisku i rozpłaszczył wygodnie na poduszce, zaglądając w źrenice swojej pani. Zachichotała dźwięcznie, odnotowując w pamięci jego specyficzność. Myślała, że będzie kicał gdzie popadnie, ale on najwyraźniej wolał dotrzymywać jej towarzystwa. Nawet przylgnął do niej, machając zabawnie omykiem. Czytaj dalej
Kotaro, przerażony przyklęknął przed omdlałą dziewczynką, podsunął jej pod głowę swoją togę i dotknął czoła. Żeby on jeszcze wiedział, jakiego zaklęcia wcześniej użył. Postanowił działać szybko, niezależnie od wszystkiego. Wyciągnął rękę, spod której wystrzeliło coś w rodzaju niebieskich nici. Zaczęły one oplatać ciało nieprzytomnej i wchłaniać się w nią. Czarnoksiężnik już nie pamiętał, kiedy ostatni raz tego używał. Przełknął ślinę, wołając Księżniczkę. Serce mu drżało z nerwów i strachu. Nie o siebie, nie o to, co mu Król zrobi, ale o tę małą istotkę. Sprawdził oddech, na szczęście wrócił do normy. Z rozchylonych ust wywarło się ciche jęknięcie. Mag o mało nie podskoczył z radości, lecz musiał się wziąć w garść i dopilnować bezpieczeństwa córki Królowej. Odchylił jej główkę do tyłu i złapał za przegub drobnej rączki. Królewna powoli odzyskiwała przytomność. Otworzyła powieki, zamrugała nimi i zdziwiona spojrzała na spanikowanego przyjaciela. Kompletnie nie pamiętała, jak znalazła się na posadzce. Czytaj dalej
Z Reivan mam zaszczyt i przyjemność zaprosić Was na nasz wspólny projekt „Zagubione Dusze”, nieco inne spojrzenie na świat, bohaterów, tajemnice, ciekawostki, dużo humoru… Zobaczcie sami i nie zapomnijcie skomentować!
https://reivanandanyzek.wordpress.com/2018/04/22/zagubione-dusze-1/
Usagi chyba jeszcze nigdy nie żałowała swojego wyboru, tak jak teraz. Pokręciła głową, mając za złe sobie samej za to, że nie posłuchała słów teściowej. Przełknęła ślinę i zamrugała powiekami, chodząc po gabinecie z lewa na prawo i z powrotem. Od anomalii pogodowej minęły dwa dni, a ziemia nadal nie wróciła do normy. Gdzieniegdzie pozostawały sople lodu, które nie mogły się stopić, dlatego gwardia miała siłą rozłupać przeszkadzające tafle i wywieźć je jak najdalej. Chociaż tyle mogli zrobić. Wzruszyła ramionami, co z tego skoro każda jej decyzja niosła za sobą tragiczne skutki? Przygryzła wargę, poddanie się nie leżało w naturze Tsukino. Musiała wyciągnąć z tego wnioski i iść dalej. Wyprostowała się dumnie i podeszła do okna, widząc bawiące się na błoniach dzieci pod czujnym okiem Yatena i Minako. „O mało nie zginęli”, pomyślała z przestrachem. Powinna zareagować. Starła pojedynczą łzę z policzka i odwróciła się do mężczyzny wchodzącego do komnaty. Kotaro rozejrzał się na boki z pewną obawą. Nie wiedział, dlaczego został wezwany do Królowej. Przełknął ślinę i skłonił się niezdarnie o mało nie zwalając na podłogę wazonu. Złotowłosa mimowolnie parsknęła i usiadła na sofie przed okrągłym stoliczkiem. Wskazała mu miejsce naprzeciwko. Czarnoksiężnik zajął je niepewnie i wydął śmiesznie policzki. Ręce mu się zaczęły pocić, nawet nie spojrzał w oczy żony Króla Gwiazdy Polarnej. Czytaj dalej
Uprzedzam, że to opowiadanie będzie chronione hasłem, tak jak wszystkie pozostałe – te, co są i te, co będą. Kto chce hasło?
Najważniejszym zadaniem dla młodych książąt było przedostanie się na zewnątrz góry. Ale jak? Skoro uruchomiona przez nich maszyna zaczęła uderzać górnymi deskami o brzegi krateru, z których posypały się ostro zakończone kryształy. Hiroshi uskoczył przed jednym ratując Daikiego. Chwycił chłopca za ramię i mocno przycisnął do torsu, czując jak ten drży. Spojrzał na równie przestraszonych towarzyszy i przełknął ślinę, kierując ich do wyjścia. Przepuścił syna Taikiego i pociągnął Elenę, nerwowo rozglądającą się za pupilem. Gdzie on jest?! Nie może go zostawić! Wyszarpała się z uścisku szambelana, by wpaść na Tommy’ego. Lee popatrzył to na nią, to na jedyną drogę ucieczki oraz na leżącego na ziemi rannego królika. Przełknął ślinę i wepchnął przyjaciółkę do wyjścia, a sam podbiegł w stronę Uszatego, uważając na spadające kamienie. Serce podeszło mu do gardła, gdy unikał kolejnych pocisków, aż w końcu przyklęknął przed zwierzakiem. Spojrzał na poważnie skaleczoną łapkę i wyciągnął z kieszeni chustę. Owinął szybko zakrwawione miejsce i wsadził wpółprzytomnego samca do plecaka. Zawiesił go sobie na barku i gdy już miał biec do pieczary, ona się zawaliła. Gorączkowo rozejrzał się dookoła. Pot spłynął mu po czole, ręce zadrżały. Ta machina musi zniszczyć tę górę, inaczej nie będzie w stanie zniszczyć anomalii pogodowej. Czytaj dalej
